Sistema Regional de Información
en línea para Revistas Científicas de América Latina,
el Caribe, España y Portugal

Este artigo ten como obxectivo analizar as abundantes diferenzas entre as dúas edicións -unha de 1941 e outra de 1981- de Al aire de tu vuelo, primeiro libro publicado por Celso Emilio Ferreiro aínda despois da Guerra Civil. Sorprendentemente, nunca se reparou ata agora en tales diferenzas, a pesar de que son abondo evidentes e de considerable importancia. En efecto, advírtese por un lado que o número de poemas que forman parte das dúas edicións de Al aire de tu vuelo é distinto, debido a que se retirou unha cantidade significativa na segunda, dada a coñecer tras o falecemento do autor, se ben contou coa participación deste na súa preparación. Por outro lado, compróbase que as versións das composicións que permaneceron na obra ofrecen notables diverxencias en moitos casos.

In any dystopian literary context – whether a full-fledged dystopian text or as the setting for a utopian counter-proposal –, the last man, the lone individual, the sole survivor is often read as the guardian of that which was and takes on a civilizational role. This analysis of three different novels – Mary Shelley’s The Last Man (1826), Pepetela’s O Quase Fim do Mundo (2013), and Miguel Real’s O Último Europeu 2284 (2015) – allowed for the establishing of the key traits shared by these literary and philosophical characters, thus confirming that this figure so well-loved by the Romantics continues to hold considerable plasticity and allusive potential.

Na presente nota realízase unha análise do papel de Ricardo Carvalho Calero (Ferrol, 1910-Santiago de Compostela, 1990) na fixación do criterio filolóxico que rexería para a literatura galega de posguerra a través da súa obra de creación literaria.

A realização deste artigo resulta da conjugação de dois fatores: por um lado, da vontade de estudar os textos da Arte Poética de Sophia de Mello Breyner Andresen que, em tempos mais recentes, têm permanecido levemente esquecidos e, por outro, tendo em conta, como afirmou Mª Graciete Besse (1990), que os princípios da Arte Poética andreseniana se encontram "também nos textos em prosa" (p. 11), fazendo valer a "grande unidade temática e estilística" (Gomes, 2000, p. 11) que José António Gomes percebeu na obra da autora d´A Menina do Mar, levar a cabo um estudo comparativo que torne visíveis os reflexos dos preceitos da poética de Sophia na sua prosa narrativa destinada às crianças e jovens, apontando, de permeio, caminhos que evidenciam a utilidade pedagógica da leitura cruzada destes textos no âmbito da Educação Literária.

Na historiografia literária portuguesa, urge completar a da literatura infanto-juvenil (LIJ), iniciada por Lemos (1972), Pires (1982), Rocha (1984/2001) e Gomes (1997). O Estado Novo (1926-1974), já abordado, mesmo restritamente, reclama pesquisa acerca de diversos autores ou sobre temáticas como censura e LIJ. Revisitaremos a escrita para os mais novos de Maria Lúcia Namorado (1909-2000), figura marcante com uma acção s´ócio-cultural e pedagógica variada, designadamente volumes, «merecedores de referência» (Gomes, 1997): O Sonho do Infante (1960), A História do Pintainho Amarelo (1966) e A História de um Bago de Milho (1968), «dois livros de cunho moralista e pedagógico» (Rocha, 1984), Era uma vez... (1970), colectânea de textos populares, e Aventuras do Janoca e do Janeca (1971). A partir da análise das principais linhas ideotemáticas e mecanismos retórico-estilísticos deste conjunto textual, um «magistério que cumpre assinalar» (Gomes, 1997), concluiremos acerca da presença de Maria Lúcia na História da LIJ Portuguesa.

Publicado en 1902, O corazón do negror foi considerado un testemuño de excepción –ao que virían sumarse Pasaxe á India, de E. M. Forster ou Memorias de África, de Karen Blixen- sobre as dinámicas colonialistas no apoxeo da súa implantación nos territorios dominados. Conrad escribe desde a experiencia persoal para retratar dun xeito cru as sombras que se cinguen sobre os mecanismos de explotación da África ignota, a negrura moral de quen os dirixen, só equiparable á da propia selva. O seu é un relato de ousadía, de ambición e vontade de transcendencia, valores que sociedades como as europeas percibían daquela como inherentes ao xénero masculino. Mariñeiros, comerciantes, peregrinos da metrópole pululan polas terras africanas. Pero que hai das mulleres? Que rol desempeñan na novela e, por extensión, na colonización aos ollos de Conrad? O obxectivo deste artigo é ofrecer unha aproximación á cuestión mediante unha lectura crítica do texto.